Nie pozwoli uzyskać kolorów niemożliwych do zreprodukowania w danej technice druku (np. wydrukować z CMYK-a silnie nasycony kolor Pantone na papierze gazetowym)

Nie poprawi jakości słabych zdjęć

Nie spowoduje, że „wszystko zrobi się samo i będzie dobrze”

Nie zwolni Cię od myślenia

W każdym przypadku należy zacząć od wyregulowania monitora. Należy sprawdzić jaki jest jego stan techniczny i parametry, ale nie w tabelce producenta, tylko przy pomocy pomiarów. Do tego celu używa się kolorymetru lub spektrofotometru. Pomiary mówią o monitorze wszystko, pokazują jaki jest zakres wyświetlanych barw, określają zużycie podświetlenia, pokazują równomierność świecenia oraz temperatury barwowej całej powierzchni ekranu.

Analiza tych danych pozwala dokładnie stwierdzić jak dobry lub jak zły egzemplarz monitora mamy przed sobą.

To często zapominany „drobiazg”, który nic nie kosztuje, a może powodować duże zmiany w wyświetlanych kolorach. Niektórzy nigdy  nie zagląda do preferencji Photoshopa czy innych programów i całe lata potrafią pracować mając ustawioną np. amerykańską skalę SWOP, podczas gdy w Europie obowiązują zupełnie inne standardy. Poprawne ustawienie preferencji wyświetlania kolorów w programach graficznych jest równie ważne jak cała reszta kalibracji sprzętowej.

Jeśli korzystamy ze skanera i chcemy, aby skany wiernie odpowiadały oryginałom, powinniśmy wykonać profilowanie skanera. Jeśli nie skanujemy, ten punkt oczywiście pomijamy.

Tutaj sytuacja nieco się komplikuje, ponieważ każdy z nas pracuje nad innymi dokumentami, otrzymuje materiały z różnych źródeł oraz wysyła gotowe prace do różnych mediów i różnych technik druku.

Inaczej będzie wyglądać workflow fotografa, który wszystkie zdjęcia robi sam i umieszcza je tylko na stronie www. Inaczej trzeba będzie zaplanować stanowisko pracy osoby zajmującej się skanowaniem i archiwizacją cyfrowych dokumentów, a jeszcze inaczej agencji, która przygotowuje dużą kampanię reklamową drukowaną w wielu drukarniach, czasopismach, billboardach, itd.

Warto jednak poświęcić trochę czasu i przemyśleć temat, następnie określić jakie są wszystkie możliwe ścieżki przepływu prac, odnaleźć ich części wspólne oraz różnice, aby dobrać optymalne ustawienia i zminimalizować ilość profili, których będziemy potem używać.

Proof-er to drukarka, najczęściej typu Ink-Jet, która jest wykalibrowana w taki sposób, aby wydruki, jakie z niej wychodzą wyglądały identycznie jak te, które potem otrzymamy w finalnej produkcji. Inaczej mówiąc drukarka „udaje” inną technikę druku, np. druk offsetowy celowo nie wykorzystując pełnej palety swoich możliwości kolorystycznych. Pracą proofera steruje odpowiednie oprogramowanie zwane RIP  (Raster Image Processor). Zysk jest oczywisty, w kilka minut względnie niewielkim kosztem mamy wydruk (czyli proof), na którym możemy sprawdzić kolory przed wysłaniem pracy do drukarni i w razie potrzeby jeszcze je poprawić. Wydruk taki, pod pewnymi warunkami, może potem stanowić wzór kolorystyczny dla drukarni.

To jeden z trudniejszych elementów w całym wdrażaniu Color Managementu, ponieważ pojawia się tu bardzo wiele opcji i możliwości, a także istnieje ogromna ilość samych urządzeń drukujących. W tym miejscu należy rozważyć dosłownie wszystkie maszyny, które będą produkować nasze prace, czyli: drukarkę lub mały ploter drukujące zdjęcie do galerii, wielkoformatowy ploter drukujący plakat, banner czy billboard, drukarnię offsetową gdzie drukujemy np. kalendarze, książki, katalogi, czy wydawcę gazety (lub czasopisma), dla którego przygotowujemy reklamę.

W każdym wypadku musimy uzyskać informację o tym, jak faktycznie dana drukarka (ploter, drukarnia) drukuje kolor. Czasami musimy sami wykonać profil ICC urządzenia (lub zlecić jego stworzenie), czasem podwykonawca taki profil nam dostarcza, a my go instalujemy w naszym systemie. Innym razem podwykonawca dostosowuje swoje maszyny do jakiegoś popularnego standardu.

Profilowanie bywa czasochłonne i wymaga odpowiedniego sprzętu pomiarowego (spektrofotometr) oraz sporej praktycznej wiedzy na temat Color Managementu.

Zwieńczeniem pracy nad projektem jest wygenerowanie pliku, który przekazujemy producentowi. W przypadku druku najczęściej jest to PDF, TIFF, EPS, AI, czasami jeszcze PostScript. Prace do internetu kończymy zapisując obrazy JPG, PNG lub GIF. Programy graficzne mają wiele różnych ustawień przy zapisie każdego z tych plików. Niektóre ustawienia nie mają większego znaczenia, ale inne bywają krytyczne. Szczególnie istotne jest poprawne ustawienie eksportu plików PDF kierowanych do druku, ponieważ tam Color Management sięga całkiem głęboko i ma sporo do powiedzenia. Przynajmniej raz warto się nad tym tematem pochylić i stworzyć ustawienia odpowiednie dla swojego workflow.